Kaç yaşındayım şu titrek sokak lambasının yanından geçerken? 5 mi 16 mı 30 mu? Peki annem kaç yaşında aynı kaldırımdan her gün geçerken. Hepisini sırayla mı yaşıyoruz yoksa aynı anda mı? Gülibrişim ağacının yanında durmuş çiçeklerinin pudra kokusunu içime çekerken ben kimim? O ağacı ilk gördüğünde hayretten ağzı açık kalan çocuk mu? yoksa o ağacı unutup tekrar hatırladığında adını öğrenmeye çalışan yeni anne mi? yoksa şimdi o ağaçla farklı bir bağ kuran ben mi? Ben o ağacı her gördüğümde tüm bu duyguları yaşıyorsam o zaman bunları nasıl sıraya koyarım? Bu yazıdan mantıklı bir sonuç çıkarayamayacağım. Tek bildiğim geçmişin bir hayalet gibi peşimde dolandığı ve köşe başında beni beklediği, kendisine kapılırsam melankoli de bize eşlik ediyor.
Tüm bunlar, çocukluğumda yaşadığım mahalleye tekrar taşınmamla başladı yani bundan 4 yıl önce. Geçtiğim her sokakta anılarım yeniden canlandı. Ben o zamana kadar çocukluğumu ve gençliğimi rafa kaldırdığımın farkında değildim. Geçmişi hatırladıkça kim olduğumu da hatırlamaya başladım ama belki de anılarım beni yanıltıyordu. İşte bunu hiç bir zaman bilemem. Sonra kendimi çocukluğumun dışında daha farklı bir yerde bulacağımı farkettim. Kalbimde. İşte o zaman her şey birbirine karıştı. Geçmiş, şimdi ve gelecek. Bu kez köşeleri dönerken yalnızca eskideki ben değil, gelecekteki ben de bana selam vermeye başladı ve ben şimdiki aklımla onları anlamaya çalıştım. Yanıldım. Akılla çözemeyeceğimiz şeylerdendi onlar. Sezgi gerektiren şeylerdi.
Gençliğimin doruklarında 16 yaşlarındayken mahallede yürürdük arkadaşımla geceleri. Elimizde bir fincan olurdu içinde de kahve ve o sokaklar bizim evimiz gibiydi, kendimizi özgür ve mutlu hissederdik. Şimdi her sokak beynimin bir kıvrımı gibi geliyor bana, labirentin bir duvarı, kalbime giden damarlar gibiler. Örümcek ağı gibi hepsi de. Ben o zaman oralarda gezerken her köşe başına bir duygumu saklamışım, şimdi çıkarılmayı bekliyorlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder